Zelfs God
heeft er een handje van
alles op één hoop te gooien
zei de priester tegen de kapelaan
het is een keiharde werkelijkheid mijn zoon
in al zijn wijsheid
heeft de Eeuwige
de engelen bevolen
het restant van alle
stenen en rotsen
in Ierland te strooien
geloof me maar kapelaan
zo is het echt gegaan
(The Burren in Ierland prachtig maanachtig landschap.
Keek niet maar
staarde naar één punt
ze draaide door
ik hoopte dat ze mij
een blik gaf een
kleine gunst maar
daar danst ze niet voor
ze draaide door
ik zag haar zelfs zweven
haar rituele kunst
bracht haar maar
ook mij even in trance
ze draaide door
met intens gevoel
zeven kleurige doeken
zwaaien als een cirkel
omhaar heen
ze draaide door
in dans en trance heeft ze
uit de doeken gedaan
ik dans niet voor mezelf
of voor publiek alleen
maar voor een hoger doel
ze draaide door
Op zijn knieën ligt hij
aan het hart van Vader
als een gevangene
met afgeschoren hoofd
zo komt hij Hem nader
geen mantel meer
slechts een onderkleed
wat zijn uitgeputte
lichaam bedekt
door spijt verdoofd
herhaalt hij woorden
van schuld steeds weer
zijn kapotte voeten
sleepten hem naar huis
met schuld en bloed bevlekt
maar als je goed kijkt
heeft hij nog waardigheid
deze verloren zwerver
met innerlijke pijn heeft
een zwaard aan zijn heup
hij moet wel van hoge huize komen
een oude blinde man mag
zichtbaar maken
vol ontferming en deernis
dat Gods liefde ook
menselijk kwetsbaar is
maar dan die handen
de ene is ruw en groot
gehard en krachtig
de andere is een
vrouwenhand zacht en mooi
dat maakt het juist zo machtig
de tweede zoon kent
zijn broer niet meer
misschien nog verder verwijderd
van zijn Heer
maar op het schilderij
zie je dat het licht
toch ook wil doordringen op
zijn ontdane gezicht
liefde die je ontloopt want
je wilt je eigen weg gaan
liefde die zo groot is
dat je het niet uit kunt staan
het slot blijft open
je mag het zelf onthullen
maar die Vaderliefde blijft
ons hele leven vullen
( Gedachten bij het schilderij “” de terugkeer van de verloren zoon van Rembrandt)
In de hemel is altijd brood
zei de Afrikaan
hij sprak woorden van hoop
waar zal na mijn dood
het verlangen dan naar uitgaan
want hier is al geen nee te koop
Verbonden in wat leeft en lijdt
terugwinnen wat collectief was
aan het ik en mij voorbij
scheppen is scheiding maken
in een wereld die
hemel en aarde tegelijk is
spel van licht en duisternis
denken in regenboogkleuren
in plaats van concepten
geuren beleven
voelbaar maken en weet hebben
van het onnoembare mysterie
nieuw land ontdekken
dierbare momenten markeren
stenen oprichten
zelfontplooiing door ontmoeting
met andere zwervers en zoekers
alles het dagdagelijkse is god
die we zijn wat we doen en laten
co creators
Zonder water zal het niet gaan
mijn wortels moeten in aarde staan
met licht als zekering voor mijn leven
dan pas kan ik bloemen geven
die kleur die ik ooit mocht ontvangen
als antwoord op mijn diepst verlangen
groeien door de adem van Zijn Geest
mijn hele leven pinksterfeest
Zwart wit genomen
is er toch kleur gekomen
op deze foto
Jij wordt door Engelen gedragen
begroet door wie zijn voorgegaan
verdwaald in pijn een hart vol vragen
maar dan Jeruzalem binnen gaan
waar engelen zingend je ontvangen
een lied een melodie onwijs
toch blijf ik hier naar jou verlangen
al ben je ook in het Paradijs
Opa het zand is zo heet
ja Sofie ga dan in de zee
maar het water is zo koud
kom dan maar op het zand
maar het zand is zo heet
ja Sofie ga dan in de zee
maar het water is zo koud
kom dan maar op het zand
ze ging voor me staan
nog een keer opa
nog een keer
opa het zand is zo heet
ja hoor Sofie
ze bleef gaan……
Zou jij mijn god willen zijn
neem dan van mij weg
alles wat absoluut is
wees nabij in mijn
zijn zoals ik ben
zuiver mij uit in
wie ik zal zijn
of als blijkt dat jij
een schepping
bent van mij dan zal ik
de kunstenaar zijn
die onvoorwaardelijk
lief heeft wat
tot leven kwam
