Uit het onweerstaanbare
verlangen naar de energiebron
die ik steeds ervaar
haal ik mijn overtuiging
in het universum vandaan
zij die naar licht vragen
durven veel te geven
omdat je zelf zoveel
mag ontvangen
uit rijke overvloed
nooit kan daar ooit nog
oorlog door ontstaan
zoals in het verleden
als we in balans zo leven
door energie in ons zelf ontdekt
en die te willen delen
is het goed
als de lucht is vervuld
met engelen geduld
kruipt de zon je voelt
aan alles dat zij
terrein heeft veroverd
dan wordt de natte
grasmat betoverd
in een veld smaragd
schitterlicht graast
er nu rustig vol liefde
in blinkende pracht
Een ziel die in liefde woont
is niet rusteloos
vermoeit zich zelf maar
ook andere niet
in dit geheimenis
ze wordt in stilte gekroond
bijna ademloos
zingt ze teer met gewaar
haar hoogste liefdeslied
omdat het kwetsbaar is
De wind luistert
naar mijn zotte verhaal
fluistert het door
aan de bomen
die in een ritselend koor
ook in beweging komen
dan spitsen
de dieren de oren
hun zintuigen juichen
ze voelen en weten
zich allemaal onderdeel
van het grote geheel
het zit in de lucht
ik was het vergeten
het is niet alleen
in taal uit te drukken
met een blijde zucht
groeit het besef dat
ik er bij mag horen
liefde is universeel
Een godsbeeld hebben is fijn
altijd goed is het weten
dat er nog zoveel anderen zijn
laat jouw beeld niet overdonderen
maar vul elkaar steeds aan
elk beeld mag verwonderen en
in liefde naast elkaar bestaan
Een zweefvliegende
laaghangende mug
in de omgang nogal stug
wilde alle dagen nietsen
totdat hij mij zag fietsen
zoemde lustig met me mee
ik dacht nu even niet nee
jouw vraag ik
echt niet op de thee
maar ach hij was al binnen
wat moest ik nu beginnen
hij was mijn luchtpijp
zoemend in gegaan
kloppen, hoesten
zitten, blazen, slaan
wat voelde ik me ademloos
het luchtkanaal was
afgesloten
na dat ik even op mijn
hoofd had gestaan
is hij gelukkig langzaam
de pijp uit gegaan
(voor lieve vrienden)
Toen die dag dacht ik
dat mijn liefde in stukken
was verscheurd
zoveel jaren terug
vandaag nog steeds
maar het zal ons lukken
want door wassende tranen
is weer liefde bijgekleurd
bij alle stukken en brokken
waar ik vandaag bij stil wil staan
weet ik dat we steeds knokken maar
er rest toch nog altijd zoveel liefde
die nooit over zal gaan
In de meest
heilige ruimtes
van kerken
en kathedralen
verbeeld de mens zich
God de Heer
alles uit eigen brein
ontsproten
in strijd zelfs
met de leer
Niets in de wereld
is absoluut
ook ik niet
als je deze armoede
eenmaal hebt ontdekt
begint de toegang tot God
die blijft
als alles weg valt
soms in een vertrouwde
nabijheid soms als een
pijnlijke afwezigheid
soms de stem die
mijn geweten wekt
soms een geheim tegenover
die mijn woorden
doen verkruimelen
mijn gedachten en
daden doorkruist
maar uiteindelijk toch
de hand die mijn leven
draagt
