Ik zie schoonheid
bij het openen van
een mooie Lotus bloem
weet hoe ze groeit
diep in de modder
dwars door het slijk
van het leven in lijden
haar wijsheid verteld me
dat we allemaal
tegen dezelfde obstakels
opbotsen van
verdriet en pijn
willen we zo wijs
door het leven gaan
met vriendelijkheid
mededogen dan
moeten we de moed
hebben om ons diep
daaronder in het donker
te laten groeien
om daarboven
het licht te verwerven
en mooi te zijn
Miljoenen olijfbomen
razen we voorbij
om het wonder van
Cordoba te voelen
te zien hoe een Kathedraal
zich heeft genesteld
in een schitterende Moskee
op de resten van een
vroeg Christelijke kerk
wordt een Moskee gezet
daarna weer een kerk
die met recht
Kathedraal mag heten
geen beeldenstormen
of plat gooien nee
Moskee wordt Kathedraal
binnen gekomen buigen
duizenden poorten
gesteund op pilaren
uit het verleden
zich voor hen die
er doorheen lopen
ze voelen hier in dit huis
vrede terwijl elders
in de wereld nu
nog steeds mensen
om hun religie elkaar
bloedig bestrijden
miljoenen gelovigen
lopen vol verwondering
door deze Kathedraal
leven en beleven
het wonder van
Cordoba
( Indrukken na een bezoek aan Andalusië in Spanje bij de Kathedraal in Cordoba)
We gaan samen
door ons bos
lopen bomen voorbij
in blijde blijdschap
dankbaar voor alles
dromen samen
dat de afgevallen
bladeren terug
in de bomen
worden geblazen
alleen wij zien het
zo blijft er aansluiting
aan wat allang
bekend was
maar toch nieuw
voor ons is omdat
we willen leven
We moeten bereid zijn om
te laten gaan wat we gepland hebben
te ontvangen
wat ons wacht want
sterven is geen vernietiging
het is een levend godsbewijs van
nabijheid voor wie gaan overlijden
te vertrekken van een zijn naar
een niet meer
onderweg naar een nog
onbekende bestemming
overlijden is het zuivere niets
wat ons allemaal overkomt
het is voltooien van levenswerk
staan op een punt van
inbreuk naar uitbraak
uit de tijd
De verdorvenheid
en het lijden
die op zichzelf zo absurt zijn
kunnen we en mogen we
niet meer herleiden of
legitimeren met een beroep
op wat voor ons
verborgen moet blijven
van een goede en
almachtige God
die theodicee is
ten onder gegaan
verdronken
in de golven van
het grote kwaad en de pijn
van de twintigste eeuw
dat in geen enkel
systeem meer
kan worden gerechtvaardigd
de schaduwkanten
maken onze ziel wakker
om met God een
ethische discussie
aan te gaan
Ligt de zin van het leven
ergens zomaar klaar
om door ons ontdekt te worden
of is het nog onontgonnen gebied
en weten we het nog niet
misschien te zijner tijd
als het helder wordt
bij onze eindigheid
Natuurlijk schreef ik ooit
je naam met de rugdekking
van de zee in het zand
ook kerfde ik je naam
in de mooiste Berk
die ik ooit zag staan
maar de schors is
met de tijd vergaan
zelfs in het harde marmer
beitelde ik wie mij
altijd zo lief is
maar ook dat is
onleesbaar geworden
echter nu met mijn laatste
gebaar staat jou naam
in mijn hart
onuitwisbaar
Misschien is de volgende
stelling wel wat cru
je bent pas echt gestoord
en geestesziek
wanneer de meerderheid
van je tijd
in het verleden of
de toekomst wordt
doorgebracht
zo maar een gedachten
van nu
Maar dan met je verdriet
omdat je na groot verlies daar nu
samen mee bent gaan wonen
soms hysterisch in tranen
wat dan blijft is
radeloosheid
maar reddeloos kan je
bij deze vriend niet zijn
elke dag mag je weten
wanneer je het uit krijst
van hartzeer en pijn
of stilletjes griend
je mag je vertrouwd voelen
bij deze vriend
