PODIUM

 

De wereld is jouw podium
soms sta je op gammele planken
je waant je een belangrijke speler
met uiteenlopende rollen
lachen en huilen en kotsen
in de de armen die je lief zijn
het doet de mensen wel iets

soms het meisje of de man
onzeker en bang
die gillend weg wil hollen
en echt zou willen janken

maar ook verheven boven alles
met een stralend acteertalent
een steeds veranderende
profiel foto op Facebook

toch in elke rol die je speelt
alles uit je hoofd al jaren lang
leren we jou nooit echt kennen

de enige manier om tot
het publiek te komen is je podium
daar ben je aan gaan wennen
terwijl de mensen daar beneden
allemaal zich zelf zijn
heb jij weer een andere look

en kijk je in de spiegel
van weer een ander

Niets

Dit bericht is geplaatst in Netgedichten. Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.