Als aan zand genageld

Geplaatst op 20 oktober 2014 door cor
 
 
 
 
 
 
(Voor Martine)
 
 
Terwijl ik hier sta zee
als aan zand genageld
trek ik dan naar jou
of neem jij me mee
 
nu de schelpen kraken
wij elkaar naderen
weet ik van vaste grond
onder mijn voeten
voel me intens rijk
 
waarom toch verder
willen kijken
 
achter me de plek
die zo meebepalend was
 
voor me het nog in damp
gehulde wat toekomt
wat geen mens kan maken
 
in me de zekerheid
van thuis zijn
door pure liefde
die nooit zal wijken
 
voor Katwijk
 
Dit bericht is geplaatst in Geloof, hoop en liefde, Natuur en Schepping, Poezie. Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.