Witte bloemen

Geplaatst op 3 februari 2014 door cor
Door de schrik van de dood
had ik ze vergeten
mee te nemen
naar het graf van haar man
en mijn vriend
dus belde ik aan
 
in een niet te benaderen verdriet
kwam bij ons beide
kwetsbaarheid bloot
 
ik weet niet
hoe ik rouwen moet om hem
zei ze mijn ziel is
één opeenhopende traan
het voelt niet goed
dit hebben we in geen geval
verdiend
Dit bericht is geplaatst in Overlijden, Troost en bemoediging, Verdriet. Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.