Toonhoogte

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De poezie stroomt in mij
als een klimmende waterval
stijg ik onnatuurlijk
naar de glans van de zon
om daar op toonhoogte
omringd door ‘n’ orkest
met instrumentale fantasie
me mee laat voeren door de bron
 
als een koor zingt
het ruisende water die melodie
een nieuw gezang
dat niemand zong
een lied waar ik mij
aan zal blijven kluisteren
ik wens mij en de wereld toe
tot opgetogen luisteren
 
zwanger van die zilverstroom
doe ik een belofte
dat ik zal blijven schrijven
zwem in blijde verwachting
van nieuwe akkoorden rond
verzeg ik mezelf
altijd dichtbij de bron te blijven
Dit bericht is geplaatst in Poezie. Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.