Een kerk zonder gezicht
of identiteit
waar ik luidkeels mag zingen
over liefde en licht
maar waar angst is
voor moderniteit
hier zijn wij
waar staan wij
fijn dat u er bent
bij ons wilt horen
onze prediking is
opgewekt natuurlijk en blij
er is echter één probleem
wat wordt onderkent
we hebben ons
gezicht verloren
ze zat voor me en zei
dominee wat moet ik doen
ik zing en luister zo graag
in de kerk is het vaak fijn
alleen met mijn geaardheid
mag ik niet ik zijn
dan voel ik me bekeken
gekwetst en geschonden
we praten en bidden nog na
over een tijd die
zeker zal komen
een tijd dat de kerk
haar gezicht weer
heeft gevonden
Troost
Door alles wat je doet,
leert en ondergaat
is er geestelijke groei
die de oneindige afstand
tussen God
en de menselijke ziel
kleiner maakt.
Troostvol is,
dat tijdens
de te gane wegen
van lering en ondervinding
er ontmoetingen zijn
met geestverwanten
die je herkent
aan de toonsoort
afgestemd op de Goddelijke vonk
ons meegegeven
vanuit de oorsprong.
Lieve jij,dank voor deze woorden, het doet meer dan goed