De diepste lagen

 
 
Anderen zeggen
het leven staat niet stil
dat blijft maar
in mijn hoofd spoken
 
omdat ik niet altijd kan
dealen met de pijn
zal ik steeds die naam reciteren
 
mijn hart is niet stuk
er is een scheur geslagen
zo plotseling  onderbroken
totaal tegen mijn  wil
is er een rouwopleiding
waar ik dat gat kan
leren repareren
 
misschien door niet vergeten
herinneringen van ons
geluk  steeds op te vragen
uit de diepste lagen
van mijn zijn
 
Dit bericht is geplaatst in Eenzaamheid, Liefde, Rouw, Verdriet. Bookmark de permalink.

2 reacties op De diepste lagen

  1. Marijke Abbink schreef:

    steeds je blik te richten naar licht…in het nu leren vertrouwen op het geluk in het verleden…

    Lieve Cor wat een geluk weer onder je gedichten op dichterskring te kunnen en mogen reageren…even hier ook bijgelezen…

  2. cor schreef:

    Dank je voor je fijne vriendvolle reactie
    het doet me meer als goed

Laat een antwoord achter aan cor Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.